Μην αφήνεις τίποτα για αύριο, μπορεί να είναι αργά...

Ένα συγκλονιστικό γράμμα, μια εμπειρία ζωής και θανάτου, με μουσική που ανατριχιάζει...


Είχα τόσα όνειρα για ζωή.
Είχα τόσες ελπίδες, τόσους στόχους να πραγματοποιήσω.
Είχα την κοπέλα μου,το άλλο μου μισό.
Είχα την αδερφή μου,να με περιμένει να την φιλήσω για καληνύχτα.
Είχα τους γονείς μου, ήταν πάντα δίπλα μου, εκτός απο τώρα.
Δεν ήταν εδώ και ένιωθα τόσο μόνος.
Άνοιξα τα μάτια...
Βρισκόμουν ακόμα μέσα στο χιόνι.
Τα άστρα πρώτη φορά έλαμπαν τόσο στον ουρανό.
Με καλούσαν να πάω κοντά τους.
Όμως ήθελα να σας χαιρετήσω πριν φύγω.
Να σας πω πόσο σας αγαπώ!
Αλλά δεν είχα χρόνο έσβηνα,η ψυχή μου έσβηνε και το κρύο με τύλιγε ολο και περισσότερο.
Έπεφτα,το ένιωθα. Έπεφτα στο κενό.
Περνούσα στο σκοτάδι.
Ξανά άνοιξα τα μάτια μου, όλα ήταν θολά...
Κόσμος, πολύ κόσμος, όλοι με κοιτούσαν.
Ένιωθα το βλέμμα τους καρφωμένο πάνω μου.
Κάποιος έκλαιγε. Γιατί έκλαιγε; Φοβήθηκα.
-Γιατί σε εμένα; μονάχα αυτό ξεστόμισα αλλά δεν πήρα απάντηση.
Άνοιξα για τελευταία φορά τα μάτια μου...
Τους είδα.
Ήταν εδώ,οι γονείς μου και η αδερφή μου.
Με Χαιρετούσαν καθώς ετοιμαζόμουν για το μεγαλύτερο ταξίδι που θα έκανα ποτέ.
Ένιωσα μια ζέστη, παράξενη της εποχής.
Και ένα παράξενο φως μέσα στην νύχτα.
Τι να ήταν άραγε;
Ήμουν καλά(αυτό είχε σημασία)...
Μπορεί ο οδηγός να μου στέρησε το μεγαλύτερο δώρο που μου δόθηκε ποτέ,
αλλά τώρα είμαι καλά και δεν κρατάω κακία σε κανέναν.
                     
Είμαι καλά...

tromaktiko.gr